Στα αποκαΐδια τους 

Η κυβέρνηση Χριστόφια υπεραμύνθηκε των αποφάσεών της, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη ούτε ζήτησε ποτέ συγγνώμη, παρομοίασε τη λαοθάλασσα που έβραζε έξω από το Προεδρικό με το πραξικόπημα, αγνόησε το πόρισμα Πολυβίου που η ίδια διόρισε, ξαμόλησε κομματόσκυλα και έμμισθα τρολ να βρίζουν και να απειλούν όποιον ασκούσε δημόσια κριτική, απαντούσε με συλλήψεις στην εξύβριση του Προέδρου ενώ σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία στήθηκε με τη συμμετοχή γνωστών αριστερών τραγουδιστών συναυλία συμπαράστασης(!) προς τον Πρόεδρο οι ενέργειες του οποίου οδήγησαν στον θάνατο 13 ανθρώπων. Ναι, η διαχείριση εκείνης της τραγωδίας από τον βασικό υπαίτιο ήταν το ίδιο ειδεχθής γιατί οι καρέκλες, το κόμμα και η υστεροφημία του Προέδρου υπερσκέλισαν τους 13 νεκρούς, την παλλαϊκή οργή και το καθολικό αίτημα για δικαιοσύνη και τιμωρία των υπευθύνων. Αυτά ιεράρχησε η κυβέρνηση Χριστόφια, ο ίδιος προσωπικά και το κόμμα του και αυτή την επιλογή πληρώνουν μέχρι σήμερα με το Μαρί να έχει γίνει ο μόνιμος “μπαμπούλας κάτω απ’ το κρεβάτι” σε κάθε εκλογική αναμέτρηση που το ακολούθησε. Δικαίως ως έναν βαθμό ή τουλάχιστον μέχρι που κατάντησε ο φερετζές του κάθε άχρηστου και χωρίς επιχειρήματα απατεώνα που απαντά “Μαρί” ακόμα και στην καλημέρα ΑΚΕΛικού. 

14 χρόνια μετά όχι μόνο το πάθημα δεν έχει μάθημα, αντίθετα η Μεγάλη του Χριστόφια Σχολή του Εγώ εν Τζιαι βρίσκει αδέξιους μιμητές στην κυβέρνηση εκείνου που ειρωνικά είχε ως βασικό προεκλογικό selling point το ότι “δεν είναι σαν τους άλλους”. Η διαχείριση της δεύτερης χειρότερης πυρκαγιάς του τόπου μετά την τουρκική εισβολή του ‘74 είναι εξίσου καταστροφική αφού περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, πλήρη αποποίηση ευθυνών, μηδενικές παραιτήσεις (σε αντίθεση με το Μαρί), δηλώσεις περί ετοιμότητας που αποδείχθηκαν ψευδείς, περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής με τις διαβόητης πλέον δήλωσης Χαρτσιώτη περί “ατυχούς περιστατικού” αναφορικά με τους δύο νεκρούς και μεγαλύτερη έγνοια για την εικόνα, το δήθεν έργο και την υστεροφημία της κυβέρνησης (και του Χριστοδουλίδη προσωπικά) παρά για το γεγονός ότι κάηκαν δύο άνθρωποι, δεκάδες τραυματίστηκαν και έγιναν στάχτη 125 τ.χλμ., εκατοντάδες σπίτια, υποστατικά και οικόσιτα ζώα με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην τοπική οικονομία και τις ζωές μας γενικότερα και σε βάθος χρόνου. 

Η “ατυχία” του νυν Προέδρου εστιάζεται στο ότι δεν έχει κάποιο μεγάλο κόμμα από πίσω να εξαπολύσει επίθεση στους επικριτές του ή να του διοργανώσει συναυλία (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ εκτός του ότι δεν ξεσκίστηκαν ακριβώς στη δημόσια υποστήριξη, έχουν τόση διείσδυση στην κοινωνία όσο ένας 9ποντος δονητής), συνεπώς επωμίζεται το βάρος ο ίδιος με τραγελαφικά αποτελέσματα: η εικόνα του στο διάγγελμα με τους μπαρουτοκαπνισμένους και με ύφος fuck-my-life κοινοτάρχες ως μέρος ενός αξιολύπητου σκηνικού με τον ίδιο ως Μεσσία από το Temu στη μέση μόνο θλίψη προκαλεί αλλά όχι για τους λόγους που θεώρησε ο εμπνευστής αυτού του επικοινωνιακού clusterfuck. Πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους ήταν άγρυπνοι για τρία 24ωρα, είδαν τα χωριά τους, τα σπίτια τους ή τα σπίτια των συγχωριανών τους να καίγονται, πάλεψαν με τις φλόγες, φυγάδευσαν κόσμο, κινδύνεψαν, καψαλίστηκαν, είδαν τον Χάρο με τα μάτια τους. Πόσο κωλοπαιδίστικο είναι να τους βάλεις για ντεκόρ τη στιγμή μάλιστα που πνέουν μένεα για την κωλυσιεργία του κρατικού μηχανισμού αλλά πρέπει να σταθούν δίπλα σου σαν το καστ γαμημένου procedural του CBS γιατί συν τοις άλλοις χρειάζονται τα λεφτά της κυβέρνησης για να ξαναχτίσουν τα χωριά τους και δεν θέλουν να πέσουν σε δυσμένεια; Πόσο ανήθικο, βάναυσο και μαλακισμένο είναι να επιστρατεύεις ταλαιπωρημένους, απελπισμένους και απόλυτα εξαρτημένους από σένα ανθρώπους για να ξεπλύνουν τη δική σου ανεπάρκεια; 

Αυτό ήταν το ένα σκέλος της βρώμικης αντεπίθεσης της κυβέρνησης στη γενική κατακραυγή. Το άλλο είναι μια παλιά, δοκιμασμένη από την εποχή του αρχιψέκα συνωμοσιολόγου Σπύρου Κυπριανού, συνταγή. Κάποιο έμμισθο τρολάκι ή ακροδεξιό πυρότουβλο (τελευταία δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε) ανέβασε τη φωτογραφία ενός μελαμψού, πιθανόν αλλοδαπού, νεαρού με backpack τον οποίο κατονομάζει ως υπαίτιο της πυρκαγιάς προτρέποντας μάλιστα όποιον τον βρει “να τον κάψει επί τόπου”. Χωρίς στοιχεία, χωρίς αποδείξεις, χωρίς καν να επιβεβαιώνεται εάν η φωτο είναι από την περιοχή ή την επίμαχη χρονική περίοδο. Τίποτα πέρα από αγνό ρατσιστικό μίσος και μια απελπισμένη προσπάθεια να μετατοπιστεί η συζήτηση από την κυβερνητική ανικανότητα στο κυνήγι φανταστικών αλλοδαπών εχθρών. Το χειρότερο δε είναι πως μεγάλο φιλοκυβερνητικό κανάλι μετέδωσε το ποστ ως είδηση(!) χωρίς την παραμικρή έρευνα ή επαλήθευση, στοχοποιώντας απροκάλυπτα έναν άνθρωπο -τη στιγμή μάλιστα που ο κόσμος βράζει από οργή και η κατάσταση μπορεί να κλιμακωθεί επικίνδυνα- και πετώντας ένα εξόφθαλμα απελπισμένο σωσίβιο στην κυβέρνηση. Ευτυχώς που πέρα από τον ακροδεξιό βόθρο κανένας νούσιμος άνθρωπος δεν το πήρε στα σοβαρά αν και Αστυνομία, Αρχή Ραδιοτηλεόρασης και Επιτροπή Δεοντολογίας θα πρέπει να το δουν γιατί μιλάμε για ξεκάθαρη ρητορική μίσους και δημόσια υποκίνηση βίας.

Με τον Μάριο “δεν είχαμε απώλειες ζωών πέρα από το ατυχές περιστατικό των δύο νεκρών” Χαρτσιώτη και τη Μαρία “ο μόνος τρόπος να προλαβαίναμε αυτή την πυρκαγιά ήταν να μην ξεσπάσει” Παναγιώτου ακόμα στις θέσεις τους και τον Πρόεδρο να δείχνει πως προτιμά να μοιράζει απλόχερα εκατομμύρια για αποζημιώσεις παρά για προληπτικά μέτρα (οι πρώτες είναι άμεσες, χειροπιαστές και λειτουργούν ως φωτοστέφανο) ενώ μέχρι στιγμής κανένας δεν έχει αναλάβει την πολιτική ή άλλη ευθύνη για την καταστροφή, φαίνεται πως το μόνο που διδάχθηκαν κάποιοι από το Μαρί είναι το πως να θάβουν τις ευθύνες κάτω από ερείπια και αποκαΐδια.